اولین فتواچ دائمی تصویری بود که در سال 1822 توسط مخترع فرانسوی نیکفور نیپس تولید شد، اما در تلاشی که بعداً برای چاپ از آن انجام شد، از بین رفت.

نیپس دوباره در سال 1825 موفق شد. در سال 1826 او نمای از پنجره را در لو گراس ساخت، اولین عکس بازمانده از طبیعت (یعنی تصویر یک صحنه دنیای واقعی، همانطور که در یک دوربین تاریک توسط یک لنز شکل گرفته است).

نمای بلوار دو معبد، یک داگرئوتیپ ساخته شده توسط لویی داگر در سال 1838، بطور کلی به عنوان اولین عکسی که شامل افراد میشود پذیرفته شده است. منظره ای از یک خیابان شلوغ است، اما به دلیل اینکه نوردهی چند دقیقه طول کشید، ترافیک متحرک هیچ اثری از خود باقی نگذاشت.

فقط دو مرد نزدیک گوشه پایین سمت چپ، که ظاهراً یکی از آنها چکمه هایش را توسط دیگری جلا داده بود، آنقدر در یک مکان ماندند که قابل مشاهده باشد.

از آنجاییکه عکسهای دوربین نیپس به نوردهی بسیار طولانی نیاز داشت (حداقل هشت ساعت و احتمالاً چند روز)، او به دنبال بهبود فرآیند قیرسازی خود یا جایگزینی آن با عکسی بود که عملیتر بود.

او با همکاری لوئیس داگر، روشهای پردازش پس از نوردهی را به کار برد که نتایج بصری بهتری ایجاد کرد و قیر را با رزین حساستر به نور جایگزین کرد، اما ساعتها نوردهی در دوربین همچنان مورد نیاز بود.

با توجه به بهره برداری تجاری نهایی، شرکا مخفی کاری کامل را انتخاب کردند.

نیپس در سال 1833 درگذشت و داگر سپس آزمایشها را به سمت هالیدهای نقره حساس به نور، که نیپس سالها قبل به دلیل ناتوانی در ایجاد سریع و دائمی تصاویری که با آنها گرفته بود، رها کرده بود، هدایت کرد.

تلاشهای داگر به آنچه که بعداً فرآیند داگرئوتیپ نامیده شد به اوج رسید. عناصر ضروری – یک سطح نقره اندود حساس شده توسط بخار ید، ایجاد شده توسط بخار جیوه، و “تثبیت” با آب نمک اشباع داغ- در سال 1837 در محل قرار گرفتند.

زمان قرار گرفتن در معرض مورد نیاز در دقیقه به جای ساعت اندازه گیری شد. داگر اولین عکس تایید شده از یک فرد را در سال 1838 هنگام ثبت نمایی از یکی از خیابانهای پاریس گرفت: بر خلاف سایر ترافیکهای پیاده و اسب سوار در بلوار شلوغ، که خلوت به نظر میرسد، مردی که چکمه هایش را صیقل داده بود، در طول چندین خیابان به اندازه کافی ثابت ایستاد.

نوردهی چند دقیقه ای قابل مشاهده باشد. وجود روند داگر بدون جزئیات در 7 ژانویه 1839 به طور عمومی اعلام شد. فرانسه به زودی موافقت کرد که در ازای حق ارائه اختراع خود به جهان به عنوان هدیه فرانسه، مستمری به داگر بپردازد، که زمانی رخ داد که دستورالعملهای کامل کاری در 19 اوت 1839 رونمایی شد. در همان سال، رابرت کورنلیوس، عکاس آمریکایی، اعتبار دارد. با گرفتن اولین عکس از خود عکاسی باقی مانده.

در برزیل، هرکول فلورانس ظاهراً در سال 1832 کار بر روی یک فرآیند کاغذ مبتنی بر نمک نقره را آغاز کرده بود که بعداً آن را Photographie نامید.

در همین حال، مخترع بریتانیایی، ویلیام فاکس تالبوت، در اوایل سال 1834 موفق شده بود تصاویر نقره ای خام اما نسبتاً سریع نور را روی کاغذ بسازد، اما کار خود را مخفی نگه داشته بود.

پس از خواندن اختراع داگر در ژانویه 1839، تالبوت روش مخفی خود را منتشر کرد و به بهبود آن پرداخت. در ابتدا، مانند سایر فرآیندهای پیش از داگرئوتایپ، عکاسی مبتنی بر کاغذ تالبوت معمولاً نیاز به نوردهی چند ساعته در دوربین داشت، اما در سال 1840 او فرآیند calotype را ایجاد کرد که از توسعه شیمیایی یک تصویر نهفته برای کاهش بسیار زیاد نوردهی مورد نیاز و استفاده از آن استفاده کرد.

رقابت با داگرئوتیپ در هر دو شکل اصلی و کالوتایپ، فرآیند تالبوت، برخلاف داگر، یک نگاتیو شفاف ایجاد کرد که میتوان از آن برای چاپ چندین نسخه مثبت استفاده کرد. این اساس اکثر عکاسیهای شیمیایی مدرن تا به امروز است، زیرا داگرئوتایپها را تنها میتوان با عکاسی مجدد از آنها با دوربین تکرار کرد.

نگاتیو ریز کاغذی معروف تالبوت از پنجره Oriel در لاکاک ابی، یکی از تعدادی عکس دوربینی که او در تابستان 1835 گرفت، ممکن است قدیمیترین نگاتیو دوربین موجود باشد. در فرانسه، هیپولیت بایار فرآیند خود را برای تولید چاپ مستقیم کاغذ مثبت اختراع کرد و ادعا کرد که عکاسی را زودتر از داگر یا تالبوت اختراع کرده است.